Vandaag is een bijzondere dag, vandaag is namelijk de eerste dag van de Ramadan en omdat ik me echt wil verdiepen in de Tunesische/ Islamistische cultuur heb ik besloten mee te doen. Niet de complete Ramadan (die duurt 30 dagen) maar ik ga proberen het een paar dagen vol te houden. Vandaag is dus dag 1. Ik heb vannacht om 2.30 ontbeten, net voor zonsopkomst. Pas als de zon onder is, mogen we weer drinken en eten. We zouden vandaag eigenlijk een oude Romeinse stad iets buiten Tunis gaan bezoeken, maar na een half uur buiten te zijn geweest besloot ik af te haken en terug naar ons appartement (met aico) te gaan. Bij een temperatuur van 38 graden, weinig schaduw en dan niet drinken.... dat vond ik een iets te grote uitdaging.

Dus nu zit ik binnen en heb ik tijd om jullie op de hoogte te stellen. Het is weer even wennen om in het Nederlands te schrijven, want de afgelopen weken heb ik alleen maar in het Engels gecommuniceerd. Tot nu toe ben ik nog geen Nederlanders tegengekomen, maar dat vind ik wel lekker.

Ik merk dat ik te lang gewacht heb met het schrijven van een blog, ik heb teveel te vertellen en weet niet waar ik moet beginnen. Hoewel ik op zoek ging naar de overeenkomsten tussen onze cultuur en de Arabische cultuur, wil ik toch beginnen met een groot verschil. Soms lijkt het namelijk alsof ze hier logica/georganiseerdheid nog niet helemaal hebben uitgevonden. Alles kan op het laatste moment veranderen, er wordt niet verder gepland dan de dag zelf en gemiddeld wachten we zo'n paar uur per dag en meestal weten we niet eens waar we op wachten. Zelf zeggen de Tunesiers dat wachten hun nationale sport is, en daar kan ik het alleen maar mee eens zijn. Zelf denk ik dat het wachten het gevolg is van ongeorganiseerdheid, maar volgens mij lijken de Tunesiers dat zelf niet zo door te houden of er althans niet zomee te zitten. Ik probeer het wachten nu maar zoveel mogelijk als tijdverdrijf op zich te zien.

Echter, naar mijn mening heeft het gebrek aan planning ook voordelen. Omdat je niet verder kijkt dan vandaag, leef je meer in het nu, in plaats van dat je bezig bent met wat je morgen/volgende week/maand nog allemaal moet/wil doen. Genieten van het moment, daar kunnen wij Westerlingen nog wel wat van leren. Althans, zelf zie ik het als een mooi streven.

Voordat ik naar Tunesie vertrok, kreeg ik een heel mooi uitgewerkt programma gemaild waarin vermeld stond wat we per dag zouden doen. Na twee dagen in Tunesie begreep ik dat dit programma niet meer was dan een vage richtlijn. Een van de NGO's waarvoor we zouden werken, besloot een dag voor mijn aankomst het ziekenhuis waar we zouden werken voor twee maanden te sluiten. Momenteel werken we alleen voor de Croissant Rouge: dit is de Islamitsche versie van het Rode Kruis. De reden waarom ze hiet hier niet Rode Kruis, maar ‘Rode Croissant' noemen heeft niet zoveel met het Franse broodje te maaken, maar meer met het feit dat de croissant (de vorm), net zoals het kruis bij de Christenen, een belangrijk (historisch) symbool is binnen de Islam.

Met nog zo'n achttien andere studenten (onder andere uit Spanje, China, Taiwan, Italie, Servie, Hongarije en Polen) en een hoop vrijwilligers van de Croissant Rouge zijn we nu druk bezig met het samenstellen van voedselpakketten die tijdens de Ramadan worden uitgedeeld aan arme gezinnen. Zoals ik al verwacht had, stelt de stage niet bijzonder veel voor, maar ik zie de stage ook meer als middel om het land en de cultuur te leren kennen, dan als doel op zich. Volgens mij begin ik het land al een klein beetje te leren kennen, hoewel ik geen Arabisch / Frans spreek, wat soms wel echt een groot gemis is omdat lang niet iedereen Engels spreekt. Toch ben ik inmiddels al heel wat te weten gekomen over het Tunesische leven, onder andere over de politieke situatie en de rol van religie. Mensen zijn hier ontzettend aardig, en je mag ze alles vragen en ze leggen graag dingen uit. Overigens werd er voor de revolutie (die begin 2011 plaatsvond) niet over politiek gesproken. Men was bang dat ze werden afgeluisterd door de geheime dienst en negatieve uitingen over de toenamlige president Ben Ali werden hard bestraft. Ben Ali zit momenteel in Saudi Arabie, genietend van zijn enorme rijkdom mede vergaard door corruptie en vriendjespolitiek. Sinds zijn gedwongen vertrek zijn er vrije verkiezingen geweest, dit is uiteraard een enorme vooruitgang, maar de bevolking merkt voor het overige (te) weinig van de politieke ommekeer.

Wat betreft religie vind ik het interessant te zien dat mensen op verschillende manieren hun religie beleven en inrichten. Sommigen houden zich heel strict aan de regels van de Islam, wat (o.a.) betekent: geen alcohol, niet roken, vijf keer per dag bidden, en voor vrouwen houdt het ook in dat ze zich bedekt kleden. Anderen gaan hier soepeler mee om en drinken en/ of roken wel, al geven ze toe dat dit eigenlijk niet hoort. Tijdens de Ramadan wordt er trouwens geen alcohol verkocht, dat is bij de wet verboden (voor buitenlanders geldt deze regel overigens niet). Echter, de afgelopen dagen zag ik geregeld mensen grote hoeveelheden bier inslaan...

Ik heb nog zoveel meer te vertellen, maar ik ga even een kleine siesta houden, even wat energie opdoen voor vannacht. Iedereen gaat dan de straat op om met elkaar de Ramadan te vieren (en te eten).

Ohja nog even als laatste: sinds een week woon ik nu in een (schoon!) appartement samen met vier andere meiden: 1 meisje uit Polen die net als ik stage loopt. We delen een kamer en toevallig kan ik het met haar heel goed vinden. Dat is dus heel fijn en gezellig. De andere drie meiden studeren in Tunesie en zitten in de organisatie van Aiesec. Ze zijn echt heel aardig, dus het voelt echt als thuiskomen als ik thuis kom. Vanavond (na zonsondergang, rond 19.00 uur) gaan we met z'n allen een tradioneel bereide maaltijd eten. De voorbereidingen hiervoor zijn al in volle gang. Ik ben benieuwd, het ruikt in ieder geval al goed. J

Liefs uit Tunis,

Inge