De kunst van het niets-doen
De kunst van het niets-doen is een kunst die ik niet beheers, in tegenstelling tot de gemiddelde Tunesier, die over het algemeen een volleerd en uitmuntende niets-doener is. De Tunesier brengt een groot gedeelte van zijn dag door met zitten, slapen, hangen, slapen, praten en zitten. Dit valt deels te verklaren doordat het overgrote deel van de bevolking momenteel overdag niet eet en drinkt in verband met de Ramadan, waardoor men niet genoeg energie heeft om zijn dagen actief door te brengen. Maar ik geloof niet dat dit de enige verklaring is, want ook voordat de Ramadan begon, zag ik veel niets-doenerij om me heen. Men lijkt nooit echt haast te hebben met dingen, alles kan wachten tot morgen. Liever morgen dan vandaag lijkt het nationale motto.
Ik krijg het benauwd van niets-doen, ik wil mijn dagen 'nuttig' besteden (wat is nuttig?), zoveel mogelijk eruit halen: werken, studeren, sporten, sociale contacten opbouwen etcetera. Ik denk dat wij-westerlingen dit als iets positiefs beschouwen. Onze maatschappij vindt het belangrijk dat je je nuttig maakt, al is het maar nuttig voor jezelf. Niets-doen wordt bestempeld als luiheid en dat past niet in onze Calvinistische instelling.
Hoewel ik me niet kan voorstellen dat ik mijn geluk zou kunnen halen uit niets-doen, vind ik het niet per se negatief hoe de gemiddelde Tunesier zijn dagen besteedt. Ik ben altijd op zoek naar beter, sneller en meer, maar de Tunesier lijkt minder nodig te hebben om zichzelf tevreden te stellen.... Dat is naar mijn mening een kunst, want wie snel tevreden is, is naar mijn mening over het algemeen een gelukkiger mens! Wie weet ga ik mijn dagen nog eens vullen met niets-doen...ooit...?
Mijn vorige blog schreef ik op de eerste dag van de Ramadan. Uiteindelijk heb ik het vijf dagen volgehouden. Elke dag voelde als een nieuwe uitdaging en ik vond het bijzonder om stil te staan bij de vanzelfsprekendheid van voedsel. De reden waarom ik na vijf dagen gestopt ben, is omdat ik merkte niet over de hoeveelheid energie te beschikken die nodig was om mijn dagen actief (en vrolijk) van de ochtend tot aan de avond door te brengen. Ik ben maar één keer in Tunesie en dan wil ik niet de helft van mijn tijd hier aan honger en dorst denken.
De Ramadan heeft een grote invloed op het dagelijks leven in Tunesie. In de namiddag is het uitgestorven op straat, winkels sluiten hun deuren en de stad lijkt te slapen. In de avond, als de zon is onder gegaan en men uitgebreid getafeld heeft, stromen de terassen vol met mensen en is het één en al drukte op straat. Op sommige momenten lijkt het alsof dag en nacht elkaar vervangen hebben. Een ander gevolg van de Ramadan is dat er in heel Tunis geen druppel alcohol te krijgen is
Oke, dit was het voor nu, het kost me vrij veel moeite om vloeiende Nederlandse zinnen te formuleren (ik denk in Engels)! Tot snel, besslema!
Inge
don't organize - live the moment
Vandaag is een bijzondere dag, vandaag is namelijk de eerste dag van de Ramadan en omdat ik me echt wil verdiepen in de Tunesische/ Islamistische cultuur heb ik besloten mee te doen. Niet de complete Ramadan (die duurt 30 dagen) maar ik ga proberen het een paar dagen vol te houden. Vandaag is dus dag 1. Ik heb vannacht om 2.30 ontbeten, net voor zonsopkomst. Pas als de zon onder is, mogen we weer drinken en eten. We zouden vandaag eigenlijk een oude Romeinse stad iets buiten Tunis gaan bezoeken, maar na een half uur buiten te zijn geweest besloot ik af te haken en terug naar ons appartement (met aico) te gaan. Bij een temperatuur van 38 graden, weinig schaduw en dan niet drinken.... dat vond ik een iets te grote uitdaging.
Dus nu zit ik binnen en heb ik tijd om jullie op de hoogte te stellen. Het is weer even wennen om in het Nederlands te schrijven, want de afgelopen weken heb ik alleen maar in het Engels gecommuniceerd. Tot nu toe ben ik nog geen Nederlanders tegengekomen, maar dat vind ik wel lekker.
Ik merk dat ik te lang gewacht heb met het schrijven van een blog, ik heb teveel te vertellen en weet niet waar ik moet beginnen. Hoewel ik op zoek ging naar de overeenkomsten tussen onze cultuur en de Arabische cultuur, wil ik toch beginnen met een groot verschil. Soms lijkt het namelijk alsof ze hier logica/georganiseerdheid nog niet helemaal hebben uitgevonden. Alles kan op het laatste moment veranderen, er wordt niet verder gepland dan de dag zelf en gemiddeld wachten we zo'n paar uur per dag en meestal weten we niet eens waar we op wachten. Zelf zeggen de Tunesiers dat wachten hun nationale sport is, en daar kan ik het alleen maar mee eens zijn. Zelf denk ik dat het wachten het gevolg is van ongeorganiseerdheid, maar volgens mij lijken de Tunesiers dat zelf niet zo door te houden of er althans niet zomee te zitten. Ik probeer het wachten nu maar zoveel mogelijk als tijdverdrijf op zich te zien.
Echter, naar mijn mening heeft het gebrek aan planning ook voordelen. Omdat je niet verder kijkt dan vandaag, leef je meer in het nu, in plaats van dat je bezig bent met wat je morgen/volgende week/maand nog allemaal moet/wil doen. Genieten van het moment, daar kunnen wij Westerlingen nog wel wat van leren. Althans, zelf zie ik het als een mooi streven.
Voordat ik naar Tunesie vertrok, kreeg ik een heel mooi uitgewerkt programma gemaild waarin vermeld stond wat we per dag zouden doen. Na twee dagen in Tunesie begreep ik dat dit programma niet meer was dan een vage richtlijn. Een van de NGO's waarvoor we zouden werken, besloot een dag voor mijn aankomst het ziekenhuis waar we zouden werken voor twee maanden te sluiten. Momenteel werken we alleen voor de Croissant Rouge: dit is de Islamitsche versie van het Rode Kruis. De reden waarom ze hiet hier niet Rode Kruis, maar ‘Rode Croissant' noemen heeft niet zoveel met het Franse broodje te maaken, maar meer met het feit dat de croissant (de vorm), net zoals het kruis bij de Christenen, een belangrijk (historisch) symbool is binnen de Islam.
Met nog zo'n achttien andere studenten (onder andere uit Spanje, China, Taiwan, Italie, Servie, Hongarije en Polen) en een hoop vrijwilligers van de Croissant Rouge zijn we nu druk bezig met het samenstellen van voedselpakketten die tijdens de Ramadan worden uitgedeeld aan arme gezinnen. Zoals ik al verwacht had, stelt de stage niet bijzonder veel voor, maar ik zie de stage ook meer als middel om het land en de cultuur te leren kennen, dan als doel op zich. Volgens mij begin ik het land al een klein beetje te leren kennen, hoewel ik geen Arabisch / Frans spreek, wat soms wel echt een groot gemis is omdat lang niet iedereen Engels spreekt. Toch ben ik inmiddels al heel wat te weten gekomen over het Tunesische leven, onder andere over de politieke situatie en de rol van religie. Mensen zijn hier ontzettend aardig, en je mag ze alles vragen en ze leggen graag dingen uit. Overigens werd er voor de revolutie (die begin 2011 plaatsvond) niet over politiek gesproken. Men was bang dat ze werden afgeluisterd door de geheime dienst en negatieve uitingen over de toenamlige president Ben Ali werden hard bestraft. Ben Ali zit momenteel in Saudi Arabie, genietend van zijn enorme rijkdom mede vergaard door corruptie en vriendjespolitiek. Sinds zijn gedwongen vertrek zijn er vrije verkiezingen geweest, dit is uiteraard een enorme vooruitgang, maar de bevolking merkt voor het overige (te) weinig van de politieke ommekeer.
Wat betreft religie vind ik het interessant te zien dat mensen op verschillende manieren hun religie beleven en inrichten. Sommigen houden zich heel strict aan de regels van de Islam, wat (o.a.) betekent: geen alcohol, niet roken, vijf keer per dag bidden, en voor vrouwen houdt het ook in dat ze zich bedekt kleden. Anderen gaan hier soepeler mee om en drinken en/ of roken wel, al geven ze toe dat dit eigenlijk niet hoort. Tijdens de Ramadan wordt er trouwens geen alcohol verkocht, dat is bij de wet verboden (voor buitenlanders geldt deze regel overigens niet). Echter, de afgelopen dagen zag ik geregeld mensen grote hoeveelheden bier inslaan...
Ik heb nog zoveel meer te vertellen, maar ik ga even een kleine siesta houden, even wat energie opdoen voor vannacht. Iedereen gaat dan de straat op om met elkaar de Ramadan te vieren (en te eten).
Ohja nog even als laatste: sinds een week woon ik nu in een (schoon!) appartement samen met vier andere meiden: 1 meisje uit Polen die net als ik stage loopt. We delen een kamer en toevallig kan ik het met haar heel goed vinden. Dat is dus heel fijn en gezellig. De andere drie meiden studeren in Tunesie en zitten in de organisatie van Aiesec. Ze zijn echt heel aardig, dus het voelt echt als thuiskomen als ik thuis kom. Vanavond (na zonsondergang, rond 19.00 uur) gaan we met z'n allen een tradioneel bereide maaltijd eten. De voorbereidingen hiervoor zijn al in volle gang. Ik ben benieuwd, het ruikt in ieder geval al goed. J
Liefs uit Tunis,
Inge
Op zoek naar de overeenkomsten in de verschillen!
Beste allemaal!
Een nieuw avontuur staat op me te wachten: vandaag vertrek ik voor zeven weken naar Tunesie om stage te lopen en het land te verkennen. Dit in het kader van het NOUR-project van AIESEC. AIESEC is een international studentenorganisatie die met het NOUR project (wat 'licht' in het Arabisch betekent) probeert een brug te slaan tussen de Westerse en Arabische wereld.
Ik zal beginnen met het begin: eind januari zag ik op de VU een flyer liggen voor dit project, het trok gelijk mijn aandacht en ik had eigenlijk ook wel weer zin in een nieuwe uitdaging, ik solliciteerde en drie selectierondes verder was ik 1 van de 23 gelukkigen die zich NOUR-participant 2012 mocht noemen. In de weken die volgden woonden we lezingen bij over de geschiedenis en cultuur van de Arabische wereld, we kregen Arabische les, een workshop creatief schrijven van National Geographic, een stoomcursus hoe-presenteer-ik-mezelf en we sloten af met een lezing van Jan Eikelboom (Midden Oosten deskundige van Nieuwsuur) en een praatje van Buitenlandse Zaken met de meest up-to-date informatie over de stand van zaken in de MENA regio (MENA staat voor Midden Oosten en Noordelijke Afrika). Dit was eigenlijk deel 1 van het project: het voorbereidingsprogram die ons moest klaarmaken voor ons verblijf in de Arabische wereld.
Vandaag staat deel 2 van het project voor de deur: mijn feitelijk verblijf in de Arabische wereld. Na veel geploeter en geklungel met het zoeken naar een geschikte stage, heb ik uiteindelijk een leuke stage in Tunesie gevonden, in Tunis (de hoofdstad). Wat ik nu echt ga doen, dat is me nog niet helemaal duidelijk, zo gaan die dingen in het Midden Oosten, maar het komt er waarschijnlijk op neer dat ik mee ga helpen met projecten voor het Rode Kruis en andere NGO's. Maar ook zal ik tijd hebben om het land te verkennen, want wat Google / Wikipedia me tot dusver heeft laten zien, is het echt een prachtig land. Mijn doel is om het land te leren kennen, en dan niet als Westerse toerist (hoewel ik daar niet geheel aan zal ontkomen) maar echt als iemand die samenleeft met de Tunesiers, die met een veel interesse openstaat voor hun meningen/ gewoontes / religieuze gebruiken / normen en waarden. Ik ben me ervan bewust dat er verschillen zullen zijn, maar ik denk dat op essentiele punten de verschillen minder groot zijn dan wij (en zij) denken. Dat is mijn verwachting. Of dit ook klopt... ik zal het gaan zien.
Ik houd jullie op de hoogte!
Liefs,
Inge